صدای کشمیر

در درگیری های امروز نیروهای امنیتی هند و مبارزین مسلح کشمیری، دو مبارز کشمیری کشته شد. ناآرامی در بعضی از مناطق کشمیر که از پنج روز قبل با کشته شدن ذاکر موسی، فرمانده غزوة الهند کشمیر شروع شد، همچنان ادامه دارد.‌ نیروهای امنیتی علاوه بر سرکوب اعتراضات بوسیله گلوله های ساچمه ای، برای کنترل شرایط اقدام به بازداشت جوانان و دانشجویان می کنند

بعد از انتشار اخبار مبنی بر کشته شدن ذاکر موسی فرمانده گروه غزوةالهند در کشمیر، حکومت نظامی در مناطق مختلفی از دره کشمیر اعمال شده است. دیروز در بعضی مناطق درگیری هایی میان جوانان معترض و نیروهای امنیتی اتفاق افتاد.
ترس از گسترش تظاهرات سبب شده است که دره کشمیر هم چنان در شرایط حکومت نظامی قرار گیرد.
_______________________________
در حالی که کشمیر اعتراضات متعددی را در دوره های مختلف از جمله اعتراضات دهه ۹۰ و سال های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۰ را تجربه کرده است اما از جولای ۲۰۱۶ تاکنون به علت وجود قوانین نظامی که روند افزایشی در کشمیر داشته است زندگی مردم با بحران جدی روبرو شده است و تاثیرات اساسی بر اقتصاد ، مسایل اجتماعی و فرهنگی و آموزشی کشمیر داشته است.
بعد از ۸ جولای ۲۰۱۶ و کشته شدن برهان وانی فرمانده ارشد حزب المجاهدین اعتراضات گسترده ای سراسر دره کشمیر و بخش هایی از جامو را فراگرفت. ناآرامی هایی که تلفات گسترده ای داشت و موارد زیادی از نقض حقوق بشر را بوجود آورد. دولت هند تلاش دارد هم چنان این کنترل نظامی را در کشمیر ادامه دهد و با اعمال قوانین نظامی سعی در کنترل آتش زیر خاکستر کشمیر دارد

جوان کشمیری که در تظاهرات اخیر کشمیر، توسط گلوله های نیروهای نظامی هند دچار آسیب دیدگی شدید شده است.
استفاده از گلوله های ساچمه ای در ناآرامی های دره کشمیر در سال ۲۰۱۶ به طور گسترده‌ای علیه تظاهرکنندگان مردمی مورد استفاده قرار گرفت و حدود ۱۷۰۰ نفر دچار آسیب دیدگی شدند که حدود ۱۷ نفر به علت جراحت شدید جان خود را از دست دادند و تعداد زیادی از آنها نابینا یا دچار مشکل بینایی شدند. ساچمه هایی که موقع شلیک این گلوله ها منتشر می شود غیرقابل کنترل است و طبق نظر کارشناسان هیچ راه برای کنترل مسیر گلوله ها وجود ندارد. این سلاح به عنوان یک سلاح مرگبار شناخته شده است.

مردم کشمیر خصوصا کسانی که ناآرامی های ده 80 و 90 میلادی را به یاد دارند جگ موهان فرماندار وقت کشمیر که توسط دولت مرکزی هند منصوب شده بود را به خوبی می شناسند. کسی که روزهای تلخی را در تاریخ معاصر کشمیر به یادگار گذاشته است. از جمله جنایت های او می توان به موارد زیر اشاره کرد:
کشته شدن بیش از 50 نفر از مردم معترض در پل گاوکدل در 21 ژانویه 1990(1بهمن 1368). کشته شدن حدود 25 نفر در منطقه هندواره در 25 ژانویه 1990(5 بهمن 1368)

کشته شدن بیش از 60 نفر در تشییع جنازه میرواعظ محمد فاروق در در ۲۰ می 1990( 30 اردیبهشت 1369)
_____________________________________
از تاریخ 18 می تا 21 می در کشمیر هفته شهداست این روز به مناسبت گرامی داشت یاد و خاطره کشته شدن مردمی است که در دانشکده اسلامی سرینگر به دستور جگ موهان قتل و عام شدند. در ۲۰ می سال ۱۹۹۰ در پی ترور امام جمعه شهر سرینگر، میرواعظ محمد فاروق، تشییع کنندگان به دانشکده اسلامی سرینگر حرکت کردند. با رسیدن مردم به دانشکده، نیروهای BSF و به دستور جگ موهان هدف گلوله ها قرار گرفتند.
بعد از این کشتار وحشیانه، فشارهای داخلی و بین المللی علیه دولت هند شدت گرفت و سرانجام جگ موهان از مقام خود کناره گیری کرد. او چند روز قبل از ترک کشمیر گفت: " هر مسلمان کشمیری می توانند یک مبارزه بالقوه باشند چرا که همه آن ها خواستار جدایی کشمیر از هند هستند. و گلوله تنها راه حل کشمیر است."
دولت مرکزی هند هرگز جنایت های جگ موهان را مورد بررسی قرار نداد و در نهایت به پاس تلاش های او در کشتار مردم هندواره جایزه Padma Vibhushan را به او داد. جایزه ای که تا کنون به ۳۰۷ نفر داده شده است و برای خدمات یا کارهای ویژه ای است که آن افراد انجام می دهند.

جوان کشمیری در اثر اصابت صدها گلوله ساچمه ای به شهادت رسید.
بحران ی کشمیر و حل نشدن آن در طی هفتاد سال گذشته، مردم این سرزمین را با چالش های جدیدی روبرو کرده است. این بار با از شهادت جوان شیعه کشمیری گفت. اما قبل از هر چیزی باید از فضایی گفت که سبب جان باختن این جوان شده است.
زمانی که هند کشمیر را اشغال نظامی کرد قوانینی را وضع نمود تا نیروهای نظامی هند و نیروهای محلی ایالت در حمایت کامل قانون باشند. قانون های که شالوده محاکمه عادلانه را در کشمیر از بین برد. از آن زمان تا کنون کشمیری ها نتوانستند شاهد مجازات مجرمین جنایت های مختلف باشند. نتوانستند مجازات مجرمانی را ببینند که به ناموس آنها می کرد. حتی حداقل های رسیدگی قضایی پرونده ها اجرا نشد. سیستم قضایی که باید مانع از رشد جرم و جنایت باشد، اینک خود بیمار و ناتوان از اجرای قانون است.
_____
مسلمانان کشمیر در همه این سال ها شاهد حوادث تلخ ضد حقوق بشر هستند. آنها نمی توانند حادثه تلخ روستای ان پوشپور را که در سال ۱۹۹۱ اتفاق افتاد را فراموش کنند. روزی که نظامیان هند با یورش به این روستا حداقل به 100 زن مسلمان کردند و تلخ تر آنکه عاملان این جنایت در هیچ دادگاهی محاکمه نشدند. مرگ عاصفه 8 ساله در سال 2018. دختر خردسالی که در بخش جامو از ایالت جامو و کشمیر به علت گروهی هندوهای راستگرا جان خود را از دست داد. متهمین شناسایی و توسط پلیس ایالت دستگیر شدند. مان وابسته به حزب حاکم هند یعنی بی.جی.پی بودند و مورد حمایت نمایندگان حزب حاکم، که بدون هیچ محاکمه ای نسبت به جنایتشان تبرئه شدند.
_____
در چند روز اخیر آشوب های گسترده ای در دره کشمیر و برخی نواحی دیگر ایالت رخ داد. خبرهای اولیه حاکی از جوانی کشمیری به دختری سه ساله بود که خشم اجتماعی مردم کشمیر را برانگیخت. شیعه و سنی، علما و گروه های مختلف اجتماعی خواستار محاکمه مجرم شدند. اما تجربه های قبلی نشان می داد که این پرونده می تواند سرنوشتی همانند سایر پرونده ها داشته باشد. جوانان خشمگین اعتراضات را وارد فاز جدیدی کردند. اعتراضات خیابانی به درگیری های خشونت آمیز تبدیل شد و پلیس ایالتی با استفاده از قانون گلوله ساچمه ای علیه سنگ» که دولت هند به عنوان اختیارات نظامی که در برخورد با اعتراضات مردمی به آنها داده است، به جوانان شلیک کردند. در این اعتراضات تعداد زیادی از جوانان زخمی و یکی از جوانان به نام ارشد احمد دار» به دلیل شدت جراحات به شهادت رسید

کشته شدن دو مبارز کشمیری توسط نیروهای نظامی هند در جنوب کشمیر. این مبارزین وابسته به گروه لشکر طیبه بودند.

گروه های جهادی از سال ۱۹۸۸ میلادی به بعد در کشمیر فعال بوده اند. (بعد از آنکه مردم کشمیر نتوانستند از طریق ی حق تعیین سرنوشت خود را بدست آورند) حزب المجاهدین ، لشکر طیبه و… از جمله گروه های مسلح در کشمیر هستند که اکثریت این گروه ها تحت حمایت پاکستان بوده اند.(علت اینکه پاکستان از این گروه ها حمایت می کند به بحث الحاق غیر قانونی کشمیر به هند در سال ۱۹۴۷ میلادی برمی گردد. که در سایت کشمیرنامه مورد بررسی قرار گرفته است).
____________________________________
.
آن چیزی که خبرگزاری ها در روز گذشته تحت عنوان داعش در کشمیر اعلام ولایت کرد» منتشر کردند مسأله ای است که با نگاه کارشناسانه به آن پرداخته نشده است. گروه موسوم به دولت اسلامی جامو و کشمیر یا JKIS از سال ۲۰۱۶ در کشمیراعلام موجودیت کرده است و این خبر جدیدی نسبت به قضایا و اخبار کشمیر نیست. این گروه از نظر میدانی و عملیاتی نسبت به گروه های دیگر کوچک و محدود عمل می کند. اما هر بار با کشته شدن یکی از اعضای آن، رسانه ها جنجال رسانه ای را نسبت به حضور داعش در کشمیر مطرح می کنند که از نظر خبری ضعیف و از نظر نگاه بنیادی به مسأله کشمیر بحران زا و منحرف کننده است

روز مادر و نگاهی کوتاه به حال و روز مادران چشم انتظار کشمیری.
انجمن خانواده های ناپدید شده کشمیر موسوم به ADPD ، انجمنی است که برای پیگیری افراد مفقود شده کشمیری تشکیل شده است و خانواده هایی که منتظر برگشت فرزندانشان اند، عضو این انجمن هستند. در بعضی از اخبار منتشر شده از طرف (APDP) و هم چنین انجمن های فعال مدنی، شمار افراد ناپدید شده در کشمیر را بیش از ۸۰۰۰ نفر اعلام کرده اند. این آمار از سال ۱۹۸۹ به بعد است و غالبآً اثری از این افراد وجود ندارد. گزارش سال ۲۰۱۸ کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل که ناظر بر نقض حقوق بشر در کشمیر است، موارد متعددی از کشف اجساد بدون نام و نشان را گزارش داده است که در این پرونده ها اتهامات متوجه نیروهای نظامی هند است. اما به دلیل وجود قوانین ویژه نیروهای امنیتی هند که در کشمیر وجود دارد و وجود مصونیت قضایی برای افراد نظامی در کشمیر، رسیدگی های لازم انجام نمی شود. همچنین گزارش هایی وجود دارد که نشان دهنده گورهای دسته جمعی در کشمیر و جامو است. دولت هند مانع فعالیت گروه های بین المللی حقوق بشر در کشمیر می شود و همین مسأله مانع بزرگی برای رسیدگی جدی به این جنایات می باشد.

درگیری نیروهای امنیتی با گروهی از جوانان کشمیری بعد از برپایی نماز جمعه در مسجد جامع سرینگر. در این درگیری ها به علت استفاده نیروهای امنیتی از گلوله های ساچمه ای حداقل ۶ نفر از جوانان زخمی شدند.
و هم چنین در درگیری های مسلحانه صبح امروز نیروهای نظامی هند با گروهی از مبارزین مسلح کشمیری در منطقه شوپیان در جنوب کشمیر، یک عضو از گروه ISJK کشته شد.

در اعتراضات امروز کشمیر، حداقل شش جوان کشمیری توسط گلوله های ساچمه ای نیروهای امنیتی هند زخمی شدند. طبق قوانین دولت هند در کشمیر، نیروهای نظامی هند و پلیس ایالتی این اجازه را دارند که علیه اعتراضات مردمی از گلوله های ساچمه ای استفاده کنند. این در حالی است که سازمان های بین المللی حقوق بشر استفاده از این گلوله های مرگبار را علیه غیرنظامیان ممنوع کرده و به دولت هند اعلام کرده اند که هر چه سریع تر باید مجوز استفاده از گلوله های ساچمه ای در کشمیر لغو شود اما دولت هند حاضر به پذیرش این مسأله نیست

بسم الله.
نمیدانم شنیده اید یا نه.
در کشمیر بزرگترین کورسازی جهان دارد اتفاق می افتد.‌
چشمهایشان را با گلوله ساچمه ای کور می‌کنند.
ما هم بیخیال زندگیمان را می‌کنیم.
می‌خواهیم صدایشان را به گوش عالم برسانیم بلکه خفتگان بیدار شوند.
با ما همصدا شوید.
من هم کشمیری ام
چشم های مرا هم نشانه بگیرید
دنیای پر از ظلم ارزش دیدن ندارد
کمپین مردمی

#من_هم_کشمیری_هستم
پ.ن: برای شرکت در این کمپین عکس هایتان با چشم بسته را در قالبی که در پست منتشر میکنیم قرار دهید و برای ما ارسال کنید

پیج ایسنتاگرام:

Insta: @iamalsokashmiri

مقام معظم رهبری؛ ایشان در بخش پایانی سخنان خود در دیدار با هیئت دولت به موضوع کشمیر اشاره کردند و با ابراز ناراحتی از وضع مسلمانان این منطقه گفتند: ما با دولت هند روابط خوبی داریم اما انتظار و توقع از دولت هند این است که تی منصفانه در قبال مردم نجیب کشمیر در پیش بگیرد و به مردم مسلمان این منطقه زور گفته نشود.
رهبر انقلاب اسلامی وضعیت کنونی منطقه کشمیر و اختلافات هند و پاکستان در این زمینه را نتیجه اقدامات انگلیس خبیث به هنگام خروج از شبه قاره هند دانستند و گفتند: انگلیسیها برای استمرار درگیری در کشمیر، تعمداً این زخم را در این منطقه برجای گذاشتند.
30/5/1398

درد حماقت از دید ابوریحان بیرونی
بدون شک، یکی از متفاوت ترین کتابهایی که در تمدن اسلامی نوشته شده است، کتاب تحقیق ما للهند» ابوریحان بیرونی (م 440) است، دانشمندی شاخص، که خودش نیز منحصر بفرد است. اهمیت این اثر، در گزارش عالمانه، میدانی و بیطرفانه ای است که از باورهای مردمان هند دارد، کاری سترگ که جدای از پژوهش و تحقیقی که در آن است، با افق دیدی باز و عمیقا علمی نوشته شده است. در روزگاری که حتی تا ده قرن پس از آن، بسیاری از مردم، نمی توانند خارج از دایره تنگ دانسته ها و باورهای خود فکر کنند، او کوشیده است تا از بیرون، به فرهنگ و آیین مردمی با دقت نگاه و آن را گزارش کند و چنین اثر گرانبهایی را بیافریند. کدام کتاب از میان کتب ملل و نحل مسلمانان را می توان یافت که با چنین افق دیدی و با چنین نگاه بیطرفانه ای نوشته شده باشد؟ اگر توانسته بودیم نگاه بیرونی را به علم داشته باشیم، مسلما سرنوشت متفاوتی از آنچه امروز داریم، داشتیم.
و اما مقدمه این اثر، حاوی نکات مهمی است. توضیحات وی در باره مردم هند، زیان و دین آنها، و یادآوری نکاتی که می بایست، پیش از ورود به بحث به آنها توجه داشت. هر جمله این مقدمه، حاوی درسی آموختنی است. یکی از این نکات، این است که قوم هندی، از سر حمق» در روزگار وی، خود را آینه تمام نمای حقیقت و واقعیت می داند. به هیچ چیز جز خود باور ندارد، و فکر می کند، هر آنچه از پادشاه و عالم و زمین و خوبی و هرچیز دیگر، تنها در میان آنان است و بس. گویی سایر مردم عالم، مشتی بی عقل و نادان هستند. هیچ شهری به جز شهرهای آنها نیست. تمام حقایق عالم، در میان دانسته های آنهاست. او نام این تصور را درد حمقی می داند که درمان ندارد.
و حمق دردی است که آن را درمانی نیست، و آن این است که آنان [هندیان] اعتقاد می دارند که زمین، زمین آنان است، و نژاد نژاد ایشان، و ملوک آنان، سروران ملوک اند، و دین، دین آنان است. دانش همان است که ایشان را است. و از این رهگذر، خویشتن بزرگ می دارند و به عُجب می افتند، و نادان می گردند. و افزون بر این گمان نمی دارند که بر روی زمین، شهری باشد جز شهرهای آنان، و مردمانی باشند جز مردمان آنها، یا مردمان دیگر را نیز دانایانی باشند، بدان پایه که چون بشنوند که به خراسان و پارس، دانا یا دانایی هست، بر پایه این آفت، گوینده را جاهل انگارند و تصدیق او نکنند. (تحقیق ما للهند، ترجمه استاد صدوقی سها، ص 13).

رسول جعفریان

رد_پای_جنایات_هند_در_کشمیر:
گلوله های ساچمه ای یکی از خطرناک ترین سلاح های تسلیحاتی است که علیه تظاهرکنندگان مردمی کشمیر مورد استفاده قرار می گیرد. گلوله هایی از جنس سرب که در هنگام شلیک بیش از 500 ساچمه فی را در فضای پیرامون خود منتشر می کند و کنترل آنها غیر ممکن است. دولت هند این ادعا را دارد که تنها راه ممکن برای کنترل آشوب ها و اعتراضات استفاده از این سلاح است. سلاحی که منجر به کشته و زخمی شدن صدها نفر از مردم کشمیر از سال 2016 تا کنون شده است.
طیق گزارش رسمی پارلمان کشمیر در فاصله جولای 2016 تا آگوست 2017 حدود 17 نفر بوسیله گلوله های ساچمه ای کشته شدند و طبق گزارش کمیسیون حقوق بشر کشمیر بیش از 1700 نفر در سال 2016 مجروح شدند که 700 نفر آنها از ناحیه چشم دچار آسیب و نابینایی از یک چشم یا هر دو چشم شدند.
در دسامبر 2016، دادگاه عالی ایالت جامو و کشمیر از دادگاه عالی هند درخواست کرد که ممنوعیت استفاده از این سلاح ها را اعلام کند اما به دلیل اینکه سایر روش ها برای سرکوب مردم کشمیر ناکارآمد ارزیابی شده بود، این درخواست رد شد.
این گزارش ها مربوط به قبل از لغو خودمختاری ایالت جامو و کشمیر بود، زمانی که حداقل هایی برای رسیدگی به جنایات دولت هند در ایالت جامو و کشمیر وجود داشت، هر چند آن پیگیری ها منجر به نتیجه عملی نمی شد. اما در حال حاضر با لغو خودمختاری ایالت کشمیر و کنترل مستقیم ایالت توسط نخست وزیر هند، هیچ مرجع حقوقی اجازه تهیه گزارش و شکایت علیه جنایت های نظامیان هند را در ایالت جامو و کشمیر ندارد

کشمیر در قفس، 13 آگوست 2019

سفر ناتمام ما در کشمیر پنج روز طول کشید(نهم تا سیزدهم آگوست 2019). بازدید ما از کشمیر در نهم آگوست آغاز شد. سفر ما، چهار روز پس از به تعیلق درآوردن لایحه های 35الف و 370 و تقسیم شدن جامو و کشمیر را به دو منطقه ی جدا از هم، شروع شد.  وقتی در نهم آگوست به سرینگر رسیدیم. فهمیدیم که شهر در سکوت است و حکومت نظامی در همه وجود دارد.  نیروهای نظامی هندی، به صورت گسترده در همه جا هستند. حکومت نظامی که از 5 آگوست شروع شده بود هم چنان ادامه داشت.

کوچه های سرینگر، خالی بودند و همه نهادها و سازمان ها، تعطیل بودند. فروشگاه ها، مدارس، کتابخانه ها، پمپ بنزین ها، دفاتر دولتی، بانک ها. فقط عابر بانک ها و داروخانه ها و بعضی فروشگاه ها باز بود. اما همه ایستگاه های پلیس باز بودند. مردم به صورت تک نفره و یا دو نفره  در حال رفت و آمد بودند و مردم اجازه نداشتند به صورت گروهی رفت و آمد کنند. مسافت زیادی را طی کردیم. چه در خارج و چه در داخل سرینگر. به منطقه ای رسیدیم که رسانه های هندی در حال فعالیت بودند. آن محیط خبری کوچک در مرکز شهر سرینگر، به صورت معمولی بود. این محیط عادی، این قدرت را به رسانه های هندی داده بود که بتوانند گزارش دهند که زندگی در کشمیر به حالت عادی برگشته است. هیچ چیز نمی تواند فراتر از حقیقت باشد.

5  روز وقت مان را گذاشتیم که به جاهای مختلف برویم. و با مردم عادی شهر گفت و گو کردیم. با افراد مختلف، زن ها، دانش آموزان مدارس، فروشنده ها، خبرنگارها، کارمندان، مهاجرانی که از مناطق دیگر به کشمیر آمده بودند، در روستاها و شهرهای کوچک کشمیر صحبت کردیم.

با مسلمانان و سیک ها و پاندیت های کشمیری که در آنجا زندگی می کردند صحبت کردیم. با اینکه مردم از شرایط عصبانی بودند و می دانستند که دولت هند به آنها خیانت کرده است اما آنها جواب سوال های ما می دادند و به گرمی و مهربانی از ما استقبال می کردند.

به جز سخنگوی BJP در امور کشمیر، هیچ شخص دیگری را ملاقات نکردیم که تصمیم حکومت هند را در رابطه با تعلیق لایحه 370 را حمایت کند. بر خلاف انتظار نبود. مردم از تعلیق این لوایح و روش دولت هند برای انجام این کار عصبانی بودند و همراه با این عصبانیت ترس نیز وجود داشت. این دو احساس در همه گفت و گوهای غیر رسمی وجود داشت. اما کسی حاضر نبود جلوی دوربین صحبت کند. اگر کسی می خواست که در مقابل دوربین صحبت کند، این خطر وجود داشت که توسط حکومت مجازات شود. خیلی ها می گفتند که ما پیش بینی می کنیم که دیر یا زود راهپیمایی های عظیمی بعد از برداشته شدن حکومت نظامی یا بعد از 15 آگوست و یا حتی بعد  رخ دهد.

خلاصه ای از شواهد

 *عصبانیت بسیار جدی در کشمیر علیه دولت و تصمیم دولت در رابطه با به تعلیق درآوردن لایحه ۳۷۰ و ۳۵الف وجود دارد و خصوصا در رابطه با روشی که آنها برای انجام این کار انتخاب کردند.

*برای کنترل این خشم، دولت قوانینی مانند حکومت نظامی را به اجرا گذاشته است. به جز بعضی از عابر بانک ها، داروخانه ها، فروشگاه ها و ایستگاه های پلیس، بیشتر نهادها و فروشگاه‌های عادی در حال حاضر بسته هستند.

*محدودیت های ایجاد شده در زندگی اجتماعی و اثر گذاری این مسئله به دلیل حکومت نظامی، حتی اوضاع اقتصادی در کشمیر را مورد تاثیر قرار داده است. برای جشن عید، هر دو نفر باهم به صورت دو نفر دو نفر جشن عید را برگزار کردند.

*مردم کشمیر توسط عوامل دولت هند چه ارتش یا پلیس مورد آزار قرار می گیرند و بسیار هراس دارند. مردان عصبانیت خود را در گفت و گو های غیر رسمی به طور آزادانه ابراز کرده اند و هیچ کس حاضر نبود مقابل دوربین قرار گیرد.

*رسانه های هندی مدعی بازگشت آرامش و زندگی عادی به کشمیر هستند، ولی این اخبار به شدت منحرف کننده و غیر واقعی می باشد و یا شواهد این ادعا در یک منطقه بسیار کوچک‌ در سرینگر تهیه شده است.

*بر اساس اوضاع فعلی هیچ جایی برای هیچ گونه تظاهراتی وجود ندارد. هرچقدر هم آرام و مسالمت آمیز باشد، ولی دیر یا زود ممکن است راهپیمایی های بسیار زیاد و بزرگی به طور خودجوش به حرکت بیفتد.

بخش واکنش ها نسبت به برخورد دولت با مسئله جامو و کشمیر

*وقتی پروازما در شهر سرینگر فرود آمد و اعلام کردند که مسافرین می توانند موبایل هایشان را روشن کنند، مسافران که اکثر آنها کشمیری بودند ناگهان شروع کردند به خندیدن (چه شوخی ای)، مسافران می گفتند موبایل و خط های تلفن و اینترنت از ۵ آگوست در کشمیر قطع شده است.

*به محض اینکه وارد سرینگر شدیم از کنار چند کودک گذشتیم که در پارک در حال انجام حرکات نمایشی بودند می توانستیم بشنویم که آنها می گویند ابلیس مودی (ابلیس یعنی شیطان).

*حرف هایی که به طور مکرر از مردم می‌شنیدیم درباره دولت و تصمیم های دولت نسبت به جامو و کشمیر ظلم، جور و خیانت بود. همانطور که مردی از صفاکدل ( منطقه ای در شهر سرینگر)اعلام کرد دولت با ما کشمیری ها مانند برده برخورد کرد، درباره زندگی های ما و آینده ما تصمیم می گیرد در حالی که ما در زندان هستیم، مانند این است که چیزی را به صورت اجبار از گلویمان به پایین فرو ببرند، در حالی که ما را محدود کرده‌اند و در حصر هستیم، با یک سلاح به طرف سرمان نشانه گرفته اند.

*در هر مکان از سرینگر، هر منطقه، هر روستا که با آن ملاقات داشتیم سیستم مدارس را دیدیم، مردم عادی حتی بچه های کوچک راجع به تاریخ کشمیر و مشکلات آن خیلی عصبانی و ناراحت بودند، البته نه آن تاریخی که رسانه های هند در حال شستشو و تغییر آن هستند. خیلی ها گفته اند که لایحه ۳۷۰ قرارداد بین رهبری کشمیر و هند بود،و اگر این قرارداد امضا نشده بود هند هرگز نمی توانست آن را به طور موقت کنترل کند و با رفتن لایحه ۳۷۰ هند دیگر هیچ جای ادعا بر روی کشمیر ندارد. یک مرد در منطقه جهانگیرچوک در لال چوک لایحه ۳۷۰ را به عنوان یک گردنبند مقدس که توسط خانم ها بر گردن آویخته می شود تفسیر و تعریف کرد، و گفت مانند یک قرارداد ازدواج بین کشمیر و هند بود.

*عصبانیت بسیار زیادی علیه رسانه های هند وجود دارد، مردم در خانه ها نشسته اند و نمی توانند با هم ارتباط بگیرند، نمی توانند احساساتشان را در فضای مجازی بیان کنند. به هر نحوی که در خانه هایشان صداهایشان را بلند کنند رسانه های هند اعلام می کند که مردم کشمیر پذیرای تصمیمات دولت هند هستند. آنها به دلیل اینکه صدایشان قطع شده است خیلی عصبانی هستند. همان طوری که یک مرد جوان در صفاکدل گفت: قرار است این پیوند جشنی برای ما باشد اما فقط دیگران می رقصند. اگر این طرح برای منفعت و پیشرفت ما است، حرکت و این است، چرا از ما نمی پرسند که چه چیزی  می خواهیم؟

عکس العمل ها به تعلیق لایحه ۳۷۰ و ۳۵ الف

*مردی روستایی می گفت: ارتباط ما با آنها (هند) از طریق لایحه ۳۷۰ و لایحه ۳۵ الف بود، الان خود آنها این لایحه ها را به تعلیق درآورده اند و مساله را حل کردند، بنابراین در حال حاضر ما آزادیم. همان مرد شعارهای "ما آزادی می خواهیم" ، یا شعارهای "لایحه ۳۷۰ و ۳۵ الف را دوباره زنده کنید" سر می داد.

*خیلی‌ها لایحه ۳۷۰ و ۳۵الف را به عنوان هویت کشمیر تعریف می کنند، اعتقاد داشتند که  به تعلیق در آوردن این لایحه‌ها یک حمله ناجوانمردانه بر عزت نفس و هویت کشمیر می‌باشد.

*اینطور نبود که همه بخواهند لایحه ۳۷۰ دوباره به حالت اولیه برگردد. خیلی‌ها گفتند که فقط احزاب مجلس هند بودند که از مردم خواسته بودند که ایمان داشته باشند که هند  شرایط لایحه ۳۷۰ را خواهد داد. به تعلیق درآوردن لایحه ۳۷۰ از اعتبار احزاب حامی هند در کشمیر کم کرد و آنهایی را که برای استقلال کشمیر مبارزه می کردند را کاملاً تبرئه کرده است.

 یکی از اهالی کشمیر می گفت: آنهایی که هند را مدح می کردند، خود فروختگان هندی هستند، خود آنها هم الان در حصر هستند. یکی از خبرنگاران کشمیری می گفت: بسیاری از مردم نسبت به برخورد دولت هند با احزاب کشمیری حامی هند، خوشحال هستند چرا که حامی هند بودند و الان ذلیل هستند.

*مودی قانون هند را نابود کرده است، عده ای می گویند که لایحه ۳۷۰ بیشتر برای هند اهمیت داشته است تا برای کشمیر. ( به این دلیل که ادعای هند نسبت به کشمیر به رسمیت شناخته شده بود.) اما حکومت مودی فقط تصمیم نابودی کشمیر را نداشته است،  بلکه یک قانون و معیار هایی که متعلق به هند بود، را شکست.

* تاجری می گفت: مجلس هند ما را از پشت چاقو زدند، او اضافه کرد آن‌ها معیارها و قوانین خودشان را از بین بردند. لایحه ۳۷۰ فقط یک وجهه سمبلیک بود اما باید توجه کرد که با از بین رفتن ۳۵الف،  با وجود آن مردم نگران هستند که املاک سرزمین به صورت خیلی ارزان به سرمایه‌گذار ها فروخته بشود و از این طریق می توانند به راحتی به داخل کشمیر وارد شوند. به منابع کشمیری وسرزمین کشمیر دستبرد بزنند. در حال حاضر، میزان تحصیل و کاریابی در کشمیر خوب است اما در آینده کشمیری ها باید برای شغل های دولتی با افرادی از ایالت های دیگر هند رقابت کنند و بعد از مدتی بیشتر کشمیری ها شغل نخواهند داشت یا مجبور خواهند شد که مهاجرت کنند.

آیا آرامش کشمیر شبیه آرامش قبرستان است یا وضعیت عادی است؟

*از پنجم تا نهم آگوست مردم به دلیل کمبود غذا، شیر و نیازهای اصولی و عادی بسیار سختی کشیدند، مردم حتی از رفتن به بیمارستان هم ممنوع شده اند،حتی اگر مریض باشند.

*ادعای دولت این است که فقط تبصره ۱۴۴ اجرا شده نه حکومت نظامی. اما در واقع ون های پلیس دائما در حال گشت زدن در سرینگر و هشدار دادن به مردم هستند، هشدار آنها این است در خانه بمانند و از سفر کردن بپرهیزند. در زمان حکومت نظامی به فروشگاه ها گفته شده است که باید بسته باشند و برای تردد آزادانه در شهر باید مجوز های مخصوص حکومت نظامی را نشان بدهند تا این که بتوانند آزادانه تردد کنند. در همه کشمیر حکومت نظامی وجود دارد حتی در روز عید، خیابان ها و بازارها تعطیل بودند. رفت و آمد ها در خیابان ها با سیم‌های خاردارها محدود شده است. در خیلی از روستاها اذان ممنوع شده است. مردم مجبور هستند که نماز را در خانه هایشان بخوانند.

*در مناطق شوپیان و پمپوره که در جنوب کشمیر قرار دارند، در روز عید  فقط کودکان را دیدیم که در لباس عید بودند و بقیه در عزاداری بودند. "احساس می کنیم در زندان هستیم"،  این جمله توسط زن کشمیری گفته شد. دخترها در منطقه شوپیان می گفتند: " وقتی برادران ما در اسارت ارتش هستند چگونه می توانیم در عید شاد باشیم."

*در ۱۱ آگوست، خانمی برای خرید مواد غذایی از خانه خارج شده بود که این زمان را بعد از هفت روز به آنها داده بودند که خرید انجام دهند. می گفت: ما در خانه های خودمان برای هفت روز زندانی بودیم، حتی امروز  فروشگاه ها در روستای من تعطیل هستند. به خاطر همین به سپوره آمده ام تا برای عید خرید کنم و دخترم را ببینم. او در اینجا دانشجوی پرستاری است.

*حکومت ارتش است. اینجا سرباز ها بیشتر از مردم هستند.  مردی که نزدیک نانوایی بود می گفت کمپ های ارتش نزدیک ما هستند و قوانین غیرمعقول و غیر ممکن را اجرا می کنند. آنها تاکید دارند که در عرض نیم ساعت باید به خانه برگردیم. اگر بچه من مریض باشد و لازم باشد که او را به بیمارستان ببرم شاید حتی بیشتر از نیم ساعت طول بکشد، اگر کسی برای دیدن دخترش که در روستای بعدی زندگی می کند برود شاید بیشتر از نیم ساعت طول بکشد تا برگردد، ولی اگر تاخیر باشد آنها برای ما مزاحمت ایجاد می کنند.

نظامی ها همه جا هستند حدودا بین هر خانه ای، بیرون از خانه در کشمیر نظامی وجود دارد. مشخص است که این ها برای امنیت کشمیری ها آنجا حضور ندارند و برای ترساندن مردم هستند.

*فروشندگان گوسفندان و گله دارهایی را می توان دید که گوسفند و بزهایی را که در طول سال پرورش داده اند را نتواسنته اند بفروشند. و این ضرر بزرگی به آنهاست. به دلیل اینکه مردم نمی‌توانند درآمدزایی کنند.

*یک فروشنده شیرینی، چیزهایی را نشان می داد که فاسد شده بودند، به خاطر اینکه مردم نمی توانند آنها را بخرند. فروشگاهها و نانوایی هایی که مردم برای خرید مواد غذایی به آنجا مراجعه نمی کردند.

*راننده ای که در سرینگر بیماری آسم داشت و تلاش کرده بود تا  داروهای خود را تهیه کند اما در داروخانه ها و فروشگاه ها آن داروها وجود نداشت به دلیل اینکه انبارها خالی شده بودند. او می توانست به بیمارستان‌های دیگر برود اما نیروهای نظامی که در آنجا بودند مانع از این کار می شدند. او قوطی های خالی داروهایش را نشان می داد که آنها را به نیروهای نظامی نشان داده بود  و آن نظامی قوطی را از او گرفت و با چکمه پایش را روی آن کوبید. راننده می گفت"چرا پایش را روی آن کوبید و آن را خراب کرد؟ آنها از ما بدشان می آید و این دلیل رفتار او است".

تظاهرات، ظلم

*در روز 9 آگوست، در سورا(از شهر سرینگر) حدود ده هزار نفر تظاهرات کردند. نیروهای امنیتی با شلیک گلوله های ساچمه ای به تظاهر کنندگان شلیک کردند، که سبب مجروح شدن تعداد بسیاری از آنها شد. سعی کردیم که در ۱۰ آگوست به سورا برویم ولی یگان های نظامی مستقر جلوی ما رو گرفتند. تظاهر کنندگان جوان نیز خیابان را مسدود کرده بودند.

*با دو نفر از کسانی که بوسیله گلوله های ساچمه ای مجروح شده بودند، در بیمارستان SMHS شهر سرینگر ملاقات کردیم. دو مرد جوان به نام های احمد و وحید که صورت، دستها و بازوهایشان مورد هدف گلوله های ساچمه ای قرار گرفته بودند در بیمارستان دیدیم.

چشمهایشان کور شده بود و مملو از خون بود. یکی از آنها خونریزی داخلی داشت. این ها همه قابل مشاهده بود، خانواده های آنها گریه می کردند و ناراحت بودند. به ما گفتند که این دو مرد سنگ پرت نمی کردند، آنها به طور مسالمت آمیز تظاهرات می کردند. *در ۶ آگوست یک طراح گرافیک از رومه ی Rising Kashmir به نام سمیر احمد که در اوایل بیست سالگی قرار داشت، در نزدیکی خانه اش تظاهراتی به راه انداخته بودند. وقتی سمیر احمد درب خانه اش را باز کرد نیروی نظامی با گلوله ساچمه ای  به طرف او شلیک کرد. 172 ساچمه به بدن او اصابت کرد. در دستهایش و صورتش ونزدیک چشمهایش، ولی بینایی اش آسیب ندید. کاملا واضح است که گلوله های ساچمه ای با هدف به طرف چشم معترضان شلیک می شود. حتی به افرادی که در جلوی خانه های خود ایستاده اند هم شلیک می کنند.

*حداقل ۶۰۰ نفر از رهبران ی و فعالان اجتماعی دستگیر شده اند. هیچ مدرکی از قوانینی که بخاطر آن، آنها(رهبران) را دستگیر کرده باشند در دست نیست یا اینکه به کجا منتقل شده باشند. هیچ یک از این مدارک را در دست نداریم.

* تعداد بسیار زیادی از رهبران ی حصر خانگی هستند. نمی توان با قاطعیت گفت که چند نفر از این رهبران ی در حصر خانگی هستند. تلاش کردیم که با محمد یوسف تاریگامی (نماینده مجاس کشمیر) ملاقات کنیم ولی درخواست ما را برای ورود به  جایی که حصر شده بود، لغو کردند.

*هر روستایی را که بازدید می کردیم مخصوصا در پایین شهر سرینگر، پسرهای کوچک مدرسه ای و جوان های زیادی بودند توسط پلیس یا نیروهای امنیتی نظامی بازداشت شده بودند و بطور غیرقانونی در زندان بودند. در پامپوره با پسری ۱۱ ساله ملاقات کردیم. که بین ۵ و ۱۱ آگوست در زندان در یکی از مقرهای پلیس قرار داشت او را کتک زده بودند. او می گفت حتی پسرهای کوچک تر از من هم بودند که از روستاهای نزدیک دستگیر شدند.  

*نیروهای نظامی، صدها نوجوان و جوان را نیمه شب از خانه هایشان می ربایند. تنها هدف آنها از این حمله ها ایجاد ترس، رعب و وحشت است، زن ها و دخترها نسبت به جنسی توسط نیروهای نظامی در هنگام این حمله ها می گفتند.  پدر ومادرها می ترسیدند از اینکه با ما ملاقات کنند و نسبت به این دستگیری ها بگویند و یا نسبت به اینکه پسرهایشان را از آن ها گرفتند. می ترسیدند پرونده امنیت اجتماعی برای آنها درست شود، ترس دیگر آنها این بود که شاید پسرهای آنها ناپدید شوند و بعد کشته شوند.

پرونده ی گورهای دسته جمعی در کشمیر تاریخچه ای بسیار جدی دارد، والدین می ترسیدند که فرزندانشان در قبرهای دسته جمعی انداخته بشوند،. همسایه ی یکی از پسرهای دستگیر شده گفت: هیچ اطلاعاتی نسبت به این دستگیری ها وجود ندارد، این دستگیری ها غیرقانونی است، یعنی اگر آن پسر ناپدید شود یعنی حتی اگر کشته شود پلیس یا ارتش می تواند بگوید که ما هیچ وقت او را دستگیر نکردیم و مدرکی وجود ندارد.

 *اما درباره ی اعتراضات هیچ احتمالی وجود ندارد. مرد جوانی می گفت: "هرچقدر بیشتر به ما ظلم کنید بیشتر قیام خواهیم کرد" شبیه این جمله را در جاهای دیگر نیز شنیده بودیم و آن این بود که مهم نیست اگر رهبران دستگیر می شوند. ما به رهبر نیاز نداریم حتی اگر یک نوزاد کشمیری هم زنده باشد فقط یک نوزاد کشمیری، ما این سختی ها را خواهیم کشید.

خفقان رسانه

*خبرنگاری به ما گفت: رومه ها اخبار را متضاد منتشر می کنند. بدون اینترنت هیچ خبری از خبرگزاری ها به ما نمی رسد، ما را محدود کرده اند به کار کردن روی اخباری که مربوط به توسعه های جامو وکشمیر در پارلمان هستند. این محدودیت ها غیرعلنی است. دولت به پلیس اینترنت می دهد اما به خانه ها اینترنت نمی دهد. این به چه معنا است؟ مواردی را داشتیم از افرادی که از طرف ارتش و پلیس به دفتر ما می آمدند و می پرسیدند چرا از خانه هایی که حکومت نظامی در آنها برقرار است تصویر منتشر می کنید؟

*شبکه های تلویزیونی کشمیری کاملا بسته شده اند و امکان کار وجود ندارند.

*رومه های کشمیری وقتی کوچک ترین خبری را نسبت به تظاهرات اعلام می کنند مثل انعکاس تظاهرات برخی مناطق، از طرف مقامات با آنها برخورد می شود.  

* گزارشگران خبرگزاری های خارجی به ما گفتند که آنها توسط مقامات با محدودیت مواجه هستند. حتی بخاطر کمبود اینترنت نمی توانند با شعبه اصلی خودشان ارتباط برقرا کنند.

*وقتی در 13 آگوست، محل رسانه ای را در سرینگر بازدید کردیم، دیدیم که رومه ها تعطیل هستند و همه جا خالی از سکنه است. چند خبرنگار و بعضی از نیروهای اطلاعاتی آزادانه در حال رفت و آمد بودند. یکی از خبرنگارها به ما گفت حداقل تا ۱۷ آگوست نمی توانیم چیزی چاپ کنیم چون کاغذهای رومه ای که ما از دهلی می آمد، تمام شده است.

آیا کشمیر با مشکل کمبود توسعه روبه‌رو است؟

*در هر روستای کشمیری مردان و ن جوانی را پیدا کردیم که به کالج یا دانشگاه می روند، کشمیری صحبت می کنند، هندی صحبت می کنند و انگلیسی را به صورت روان صحبت می کنند و توانایی به چالش کشیدن قوانین بین المللی و قوانین و معیارهای هند را با سندهای دقیق و منطقی نسبت به جریان کشمیر دارند.

*در کشمیر افراد فقیر و گرسنه وجود دارد اما اوضاع گرسنگی و اوضاع اسف باری که در ایالت های شمال هند دیده می شود به هیچ وجه در کشمیر وجود ندارد و کشمیر از نظر درآمد اقتصادی در وضعیت مناسبی نسبت به سایر ایالت ها است.

*کشمیر را بسیار آزاد دیدیم. پاندید های کشمیری (کشمیری های هندو مذهب) را دیدیم که گفتند در کشمیر احساس امنیت می کنند و اینکه کشمیری ها ( از هر مذهبی که باشند) همیشه جشن هایشان را با همدیگر برگزار می کنند. مرد جوانی که از  پاندیت ها بود گفت: توهم عقب ماندگی ن کشمیری شاید بزرگترین دروغ باشد، دختران کشمیری از سطح بالای تحصیل را دارند و  شخصیت و توانایی خوبی در فراگیری موارد علمی دارند. بله آنها مشکلاتی دارند اما آنها ملک نیستند که گروه بی.جی.پی برای غارت آنها حرف بزنند.

*بانوان و دختران کشمیری به ما گفتند ما توانایی جنگیدن برای خودمان را داریم، ما نمی‌خواهیم که کسانی که به ما ظلم می کنند بر ما حکومت کنند.

*با سخنگوی بی جی پی درباره موضوع کشمیر ملاقات کردیم، گفتگوی دوستانه بود، به ما گفت که از جامو و کشمیر آمده است تا مردم را قانع کند که از به تعلیق درآوردن ماده ۳۷۰ حمایت کنند. دعوای اصلی او این بود که تا زمانی که بی جی پی ۴۶ درصد از سهم جامو وکشمیر را در پارلمان برنده شده است آنها باید از این طرح دفاع کنند و ماده 370 را از حالت عملیاتی خارج کنند. او از پاسخ دادن به سایر چیزها پرهیز کرد. اینکه آیا دولت اجازه دارد که بدون در نظر گرفتن رای مردم کشمیر و به صورت مسلحانه این ماده را متوقف کند؟ در پایان گفتگو وقتی که او را با مدارک و دلایل منطقی مواجهه  می کردیم، بلند شد و گفت به امثال شما اجازه نمی دهم که ضد اتحاد کشور هستید کارتان را انجام دهید و به شما هشدار می دهم.

 نتیجه:

کشمیر در حال حاضر یک زندان است که تحت کنترل ارتش می باشد، تصمیماتی که توسط دولت مودی در موضوع جامو وکشمیر گرفته می شود غیراخلاقی، خلاف معیارهای دولت هند وغیرقانونی هستند، این یعنی رفتن زیرسلطه بودن کشمیری ها و محدود کردن وخفه کردن تظاهرات ها و . همه این اعمال غیراخلاقی، خلاف معیارها و غیرقانونی هستند.

*درخواست ما بازگرداندن سریع ماده 370 و 35 الف می باشد،

*اینکه هیچ تصمیمی نسبت به ٱینده جامو و کشمیر نباید بدون م و نظر سنجی از مردم آن گرفته شود.

* درخواست ما این است که ارتباطات از جمله تلفن ها، موبایل ها و اینترنت سریع راه اندازی شود.

* درخواست بعدی ما این است که آنهایی که آزادی بیان و تظاهرات را محدود و خفه می کنند از جامو و کشمیر برداشته شود و آزادی این کار ها به آنها داده شود.

*مردم  جامو و کشمیر بسیار زجر دیده هستند و باید به آنها اجازه داده شود که تظاهرات شان را در رسانه ها پوشش داده، در رسانه ها، شبکه های اجتماعی و در تجمعات اجتماعی و جاهای صلح آمیز دیگر ابراز کنند.

*درخواست بعدی ما این است که در جامو و کشمیر محدودیت های رسانه ها برداشته شود.

مترجم متن: محمدعلی اراکی

در بیمارستان SMHS کشمیر، دختر بچه ۵ ساله ای به نام مُنیفا نظیر، با دستان حنایی از عید قربان، روی تخت خوابیده بود. اعضای خانواده اش پریشان و در کنار او نشسته بودند. مُنیفا را در روز عید قربان، ۱۲ آگوست ساعت ۶:۳۰ بعد از ظهر، از منطقه صفاکدل آورده بودند، پس از آنکه یک نفر از نیروی CRPF با سنگ او را مجروح کرده بود. در موقع پرتاب سنگ، او بر موتور عمویش سوار بود.
عمویش، فاروق احمد وانی گفت: "ما قصد داشتیم گوشت قربانی شده عید را توزیع کنیم. او (مُنیفا) روی موتور نشسته بود. دو نفر پشت من نشستند. وقتی که سعی کردم از جاده عبور کنم، مأموری از نیروی CRPF از من خواست که مسیر دیگری را انتخاب کنم. همانطوری که داشت صحبت می کرد، مأموری دیگر از نیروی CRPF، از آن طرف جاده، با سنگ به ما حمله کرد. مونیفا زخمی شد و وقتی سعی کردم از او بپرسم که چرا این کار را کرده است، اسلحه اش را روبروی من گرفت و فریاد زد: اگر همین الان اینجا را ترک نکنی به تو شلیک خواهم کرد. همه کسانی که برای حمایت از ما آنجا جمع شده بودند، پس از آن فرار کردند

امام جمعه موقت تهران با اشاره به مسئله کشمیر گفت: مسئله کشمیر جزء مصیبت‌های ما است و هیچ گاه توقع نمی رفت نخست وزیر هند خلاف قانون مصالح داخلی این اقدامات را بکند. این حرکت هم بر خلاف وحدت بشری و هم بر خلاف قانون بین الملل و قانون اساسی هند است لذا به هند توصیه می‌کنیم در کار خودش تجدید نظر بکند زیرا در این کار پیروزی وجود ندارد. مسئولان هند از خدا بترسند و از این حرکت اعلام پشیمانی کنند

این نشست در حالی برگزار شد که اخبار منتشر شده از کشمیر حاکی از بازداشت بیش از 1300 نفر در کشمیر است. دولت هند با حاکمیت حزب راست گراها سعی دارند، هم چنان مانع از ایجاد ارتباط کشمیری ها با دنیای خارج شوند. برخی از خبرگزاری های هند نیز گزارش هایی از بازداشت نوجوانان و ن منتشر کرده اند. شاهدان گفته اند نیروهای نظامی با گلوله ساچمه ای به طرف مردم حمله کرده اند و تعداد زیادی زخمی شده اند. صد ها نفر این گزارش ها را تایید کرده اند در حالی که آن ها از ترس نیروهای نظامی هند جرات نداشتند جلوی دوربین صحبت کنند و فعالیت رسانه ای متوقف است

قبل از خواندن گزارشی که در 21 آبان از وضعیت کشمیر در پیج ایسنتاگرام صدای کشمیر و سایت کشمیرنامه منتشر شد:

5 آگوست برابر با ۱۴ مرداد، پارلمان هند با درخواست دولت مبنی بر لغو ماده ۳۷۰ قانون اساسی و هم چنین لغو خودمختاری ایالت جامو و کشمیر موافقت و آن را تصویب کرد. پیش از آنکه دولت هند این ماده را لغو کند, هزاران نیروی نظامی دیگر به ایالت جامو و کشمیر اعزام شدند.  که در حال حاضر کشمیر به بزرگ ترین منطقه نظامی دنیا تبدیل شده است. محاصره امنیتی که سبب سرکوب هر گونه اعتراض مردمی شده است.

اگرچه در حال حاضر، برخی محدودیت‌های ارتباطاتی مربوط به تلفن ثابت در دره کشمیر برداشته شده است که البته این ارتباطات نیز محدود و در شرایط کنترل شده ای است اما همچنان ممنوعیت های اینترنتی، تلفن همراه و ممنوعیت فعالیت رسانه ای برقرار است.

در صد روز گذشته بخش آموزشی کشمیر در بدترین شرایط به سر برده است. تعطیلی تمام مدارس و دانشگاه ها و تبدیل شدن بعضی از این مکان ها به کمپ هایی نظامی سبب شده است که دانش آموزان و دانشجویان سه ماه از مهم ترین فرصت تحصیلی خود را ازدست بدهند. وضعیت اقتصادی کشمیر به علت تعطیلی و حکومت نظامی طولانی خسارت دیده است و وضعیت سلامتی مردم چه از نظر جسمی و چه روانی با مشکلات بسیاری روبرو شده است.

گزارش زیر که به نقل از شبکه الجزیره منتشر شده است گوشه ای از شرایط عمومی مردم کشمیر را در صد روز گذشته به تصویر کشیده است:

۵ آگوست برابر با ۱۴ مرداد، روزی که پارلمان هند، ماده ۳۷۰ قانون اساسی را لغو کرد، سربازان هندی به منطقه لال چوک شهر سرینگر وارد شدند. مردم شهر سرینگر تا ظهر آن روز هیچ اطلاعی از آنچه در دهلی می گذشت، نداشتند و تنها چیزی که در کشمیر به چشم می خورد تعطیلی و اعلام حکومت نظامی و حضور گسترده نظامیانی بود که ایالت جامو و کشمیر به خصوص دره کشمیر را تبدیل به قلعه ای نظامی کرده بودند و هر گوشه آن سربازی به چشم می خورد.

دو روز قبل از اعلام شرایط ویژه در کشمیر، دولت هند با انتشار اخباری به همه زائران هندویی که برای زیارت معبد به هند آمده اند و همه دانشجویان غیر کشمیری و کارگران و توریست ها هشدار داد که دره کشمیر را ترک کنند. هرج و مرج تمام دره را فراگرفت. کارگری غیر کشمیری می گوید: من این شهر و مردمش را دوست دارم و میل ندارم اینجا را ترک کنم اما باید به خاطر شرایط جدید باید به زادگاه خودم برگردم.

چند روز بعد یعنی در ۱۱ آگوست، همزمان با فرا رسیدن عید قربان و ترس دولت مبنی بر گسترده شدن اعتراضات مردمی، شرایط امنیتی شدت بیشتری گرفت. محمد رمضان از اهالی کشمیر می گوید: پلیس به مسئولان هر منطقه گفتند نباید نماز عید به صورت گروهی در مساجد برگزار شود.

پناهگاه ها و کمپ های نظامی یک شبه در مدارس و دانشگاه های شهر ساخته شد و سربازان موسسات آموزشی دره کشمیر را اشغال کرد. دولت در اطلاعیه های بازگشایی مدارس را اعلام می کرد اما والدین نمی توانستند در این شرایط نظامی و قطع راه های ارتباطی و حضور گسترده سربازان در گوشه گوشه کشمیر، اجازه دهند که فرزندانشان به مدرسه بروند.

استفاده از گلوله های ساچمه ای توسط نیروهای هند برای مهار اعتراضات در دره کشمیر به طور بی سابقه ای افزایش یافت. گلوله های شلیک شده به معترضین غیر مسلح سبب صدمات شدید و حتی کوری شدند. تعداد زیادی از افراد ، از جمله پسران و فرزندان جوان مجروح شدند.

جوانان در مناطق مختلف علیه حضور نیروهای نظامی هند اعتراض می کردند و تنها سلاح آنان در برابر نظایمان مسلح، پرتاب سنگ  بود.

در روزهای ابتدایی، نیروهای نظامی با حمله به خانه مردم بسیاری از جوانان را بازداشت کردند که بر اساس گزارش فعالان هندی دولت هند حدود ۱۳ هزار جوان و نوجوان را در دره کشمیر بازداشت کرد که تعدادی از این جوانان هنوز در بازداشت به سر می برند. مادر رفیق وانی می گوید: فرزندش که دانشجوی مدیریت است در حمله شبانه نیروهای نظامی در تاریخ ۸ آگوست تحت قانون

PSA  بازداشت و به زندانی در خارج از دره کشمیر منتقل شد و از آن زمان تاکنون هر لحظه منتظر بازگشت فرزندش است.

غلام محی‌الدین میر, کشاورز کشمیری از وضعیت بد کشاورزان کشمیری بعد از لغو ماده ۳۷۰ می گوید. تا قبل از این وضعیت محصولات باغ سیبش را به تاجری هندی می فروخت اما با لغو ماده ۳۷۰، نه تنها قیمت محصولاتشان کاهش یافت بلکه نمی توانستند محصولات خود را بفروشند.

در بعضی موارد افراد ناشناس جعبه های سیبی را که قرار بود به خارج از دره کشمیر ارسال شود، نابود می کردند و گاهی به کامیون داران حمله می کردند. و کشته شدن پنج کارگر غیرکشمیری در جنوب کشمیر بر ناامنی اقتصادی در دره کشمیر افزود و زندگی ۳ و نیم میلیون نفر را که شغل آنها در ارتباط با صنعت سیب در کشمیر است دچار بحران کرده است.

گزارش‌ها حاکی از افزایش مشکلات مربوط به سلامت روانی در میان ساکنان منطقه کشمیر است. روان شناسان می‌گویند: حکومت نظامی و خارج شدن زندگی مردم از حالت عادی و طولانی شدن چنین وضعیتی، بر سلامتی روانی مردم کشمیر تاثیر بسیاری گذاشته است و مواردی مانند اضطراب، استرس، افسردگی و مسائل دیگر را در بین عموم مردم گسترش چشم گیری دارد.

در چنین شرایطی، بعضی از جوانان کشمیری برای کمک به وضعیت تحصیلی دانش آموزان، مراکز آموزشی رایگان را در بعضی خانه ها و مناطق ایجاد کردند. بلال احمد جوان کشمیری می گوید: به همراه سه نفر از دوستانم، از والدین می خواستیم که فرزندان خود را برای آموزش رایگان نزد ما بفرستند”

جدای از اینکه عاملان این حوادث مشخص نیست و به دلایل مختلف صورت می گیرد و گمانه زنی درباره عاملان این قبیل حوداث بسیار است اما  مساله مهم این است که تا کنون حضور نیروهای نظامی هند در ایالت جامو و کشمیر ولو به صورت ظاهری هم نتوانسته است از جان مردم عادی کشمیر حفاظت کند. سوالی که در ذهن مردم کشمیر وجود دارد این است که اگر خود سرویس های امنیتی هند پشت این قضایا برای جلوه دادن حضور تروریست ها در کشمیر نیستند؛ چرا هند با حدود ۷۰۰ هزار تا یک میلیون نیروی نظامی در کشمیرقادر به حفاظت از جان مردم کشمیر نیست؟»

صنعت گردشگری کشمیر که از مهم ترین صنعت های اقتصادی این ایالت است بعد از لغو ماده ۳۷۰ دپار بحران شدید شده است. عبدالرشید که در دریاچه دل شهر سرینگر قایقرانی می کند می گوید: این روزها شاهد فصلی تاریکی در اقتصاد کشمیر هستیم و دراین شرایط کسب و کار خود را از دست داده ایم.”

منبع: سایت کشمیرنامه kashmirnameh.com

www.aljazeera.com

بسم الله.
نمیدانم شنیده اید یا نه.
در کشمیر بزرگترین کورسازی جهان دارد اتفاق می افتد.‌
چشمهایشان را با گلوله ساچمه ای کور می‌کنند.
ما هم بیخیال زندگیمان را می‌کنیم.
می‌خواهیم صدایشان را به گوش عالم برسانیم بلکه خفتگان بیدار شوند.
با ما همصدا شوید.
من هم کشمیری ام
چشم های مرا هم نشانه بگیرید
دنیای پر از ظلم ارزش دیدن ندارد
 

"ظالمان علیه ما متحد هستند و اگر ما نیز با هم متحد شویم مبارزات‌مان قوی‌تر خواهد شد."
.
جنبش BDS روز سه‌شنبه بیانیه‌ای را در همبستگی با کشمیر اشغالی منتشر کرد.
که این بیانه ضمن بیان اینکه وحشی‌گری نیروهای نظامی هند نسبت به کشمیری‌ها تداعی‌کننده رفتار جنایت‌بار اسرائیل در برابر فلسطینی‌ها است، یادآور می‌شود دولت هند مدت هاست که جا پای اسرائیل گذاشته و همان مسیر را دنبال میکند